شوری و سدیمی بودن خاک یکی از مشکلات بارز در خاک های مناطق خشک و نیمه خشک است. آبشویی نمک های محلول، یکی از روش های اصلاح و به سازی خاک های شور و سدیمی است. هدف از این پژوهش، تعیین میزان آب آب­شویی لازم به دو روش غرقاب دایم و متناوب، مقایسه این دو روش با یکدیگر، با توجه به ویژگی های خاک قبل از آب­شویی روی خاک های استان مرکزی بوده است. به­منظور تهیه نمونه خاک در هر منطقه، تعداد پنج نمونه، از سطح تا عمق نیم متری از پروفیل خاک با فواصل ده سانتی متری، برداشت شد. نمونه های خاک به همان ترتیبی که از نیم­رخ خاک برداشت شده بودند، درون استوانه هایی که به این منظور طراحی شدند، قرار داده شد. عملیات آب­شویی به میزان 50 سانتی متر در پنج تناوب انجام شد. هدایت الکتریکی و نسبت جذب سدیم خاک پس از آب­شویی اندازه گیری و با مقادیر این دو پارامتر قبل از آب­شویی مقایسه گردید. به منظور تعیین مناسب ترین روش آب­شویی آزمون آماری مقایسه میانگین دانت انجام گردید. نتایج نشان داد که آبشویی باعث شوری زدایی و سدیم زدایی شده به طوری که به طور متوسط تا عمق مورد نظر، شوری خاک از 12/20 به 80/7 dS/m در روش غرقاب دایم و 63/5 dS/m در روش متناوب کاهش یافته و هم چنین درصد سدیم تبادلی از 35/40 به 11/37 در روش غرقاب دایم و 18/29 در روش متناوب کاهش یافته است. نتایج نشان داد که آب­شویی نمک های محلول به روش متناوب در هر سه منطقه راندمان بالاتری داشته و می توان روش غرقاب متناوب را برای آب­شویی خاک های منطقه مورد مطالعه توصیه نمود

یکی از عوامل اصلی که خطر و احتمال افتادن و زمین خوردن را در بین سالمندان بالا می برد، ضعف در حفظ تعادل می باشد و در جهت پیشگیری از آن تاثیر مثبت فعالیت هایی چون ورزش و تمرینات بدنی گزارش شده است. این پژوهش با استفاده از روش فراتحلیل و با هدف بررسی میزان تاثیرگذاری و مقایسه ی اندازه اثر سه مداخله ی پیلاتس، تمرین در آب و یوگا بر بهبود تعادل پویا جامعه ی سالمند ایرانی صورت گرفته است. به این منظور نتایج 20 پژوهش با 25 اندازه اثر تحلیل گردید. نتایج نشان داد هر سه تمرین پیلاتس، تمرین در آب و یوگا بر تعادل پویای سالمندان در سطح خطای کمتر از 0.05 موثر بوده است و اندازه اثر ترکیبی مربوط به سه مداخله پیلاتس، تمرین در آب و یوگا به ترتیب 0.68، 0.37 و 0.50 بدست آمد. بین سه روش تمرینی، طبق اندازه اثر ترکیبی موثرترین روش برای بهبود تعادل پویای سالمندان به ترتیب پیلاتس، یوگا و تمرین در آب مشخص گردید. با توجه به یافته های حاصل از این پژوهش می توان چنین نتیجه گرفت که هر سه مداخله پیلاتس، تمرین در آب و یوگا بر بهبود تعادل پویای سالمندان موثر واقع می شود اما در میزان تاثیرگذاری هر سه روش تفاوت معنی داری وجود دارد و طبق پژوهش حاضر تمرین پیلاتس نسبت به دو روش تمرین در آب و یوگا روشی موثرتر است. بنابراین می توان از نتایج و یافته های این تحقیق در مداخلات پیشگیری و درمانی مشکلات مرتبط با تعادل سالمندان بهره جست.

مطالعه حاضر به منظور مقایسه تاثیر تمرین در آب و تمرین در بیرون آب بر کنترل تعادل و راه رفتن مردان سالمند انجام شد. 40 مرد سالمند بالای 65 سال به صورت تصادفی به سه گروه تمرین در آب (13 نفر)، تمرین در بیرون آب (12 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. دو گروه تمرینی به مدت شش هفته در تمرینات مشابه در دو محیط متفاوت شرکت کردند. تغییرات در تعادل و راه رفتن آزمودنی ها قبل و بعد از دوره تمرین، به وسیله آزمون های ستاره، شارپند رومبرگ و زمان بلند شدن و رفتن اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از تحلیل واریانس یک سویه و تحلیل واریانس مختلط استفاده شد. در ضمن تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 16) در سطح معنی داری 0.05 انجام شد. نتایج تغییرات معنی داری در تعادل و توانایی و استقلال راه رفتن گروه های تجربی نشان داد (p<0.05). با وجود این تفاوت معنی داری بین دو گروه تمرینی دیده نشد (p>0.05). همچنین تفاوت معنی داری بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه کنترل مشاهده نشد (p>0.05). بر اساس یافته های این پژوهش، احتمالا به کارگیری تمرینات در آب و بیرون آب می تواند عاملی تاثیرگذار در بهبود تعادل و توانایی و استقلال راه رفتن سالمندان باشد و تفاوتی در استفاده از آن ها وجود ندارد.

مقاله پژوهشیمقدمه: آمیب های آزادزی، تک یاخته های بسیار شایعی هستند، که دارای زندگی دوگانه یا آمفی زوئیک بوده و قادرند ضمن زندگی آزاد به طور اتفاقی انسان را نیز آلوده نمایند. آلودگی منابع آبی به ویژه آب شرب با آمیب ها می تواند تهدیدی برای سلامتی افراد باشد و با شناسایی آمیب می توان به پیشگیری و کنترل بیماری کمک شایانی کرد. هدف از این مطالعه، جداسازی و شناسایی آکانتامبا و نگلریا از آب شرب قزوین با استفاده از روش های مورفولوژی و مولکولی بود.روش ها: در این مطالعه، 120 نمونه آب شرب، گرم و سرد از نقاط مختلف قزوین جمع آوری شد. نمونه های به دست آمده، کشت داده شدند. جهت تشخیص گونه نمونه های جدا شده از روش PCR استفاده شد. تست اسمو و ترموتولرنس، جهت بررسی پاتوژنیسیتی ایزوله ها انجام شد و معنی داری 0/05 > P در نظر گرفته شد.یافته ها: نتایج آنالیز مورفولوژی و مولکولی نشان داد، که (22/5 درصد) 27 از ایزوله ها آلوده به آمیب های آزادزی هستند. در بین ایزوله های مثبت 16/7 و 5/84 درصد از نمونه ها به ترتیب آکانتامبا و نگلریا شناسایی شد. آزمون آماری، اختلاف معنی داری بین نسبت آلودگی دو آمیب در آب شرب را نشان داد. نتایج تست پاتوژنیسیته نشان داد، که 55 درصد از ایزوله های آکانتامبا پاتوژن هستند.نتیجه گیری: مطالعه ی حاضر توصیه کرد که برای سلامت عمومی به تصفیه ی مناسب آب آشامیدنی توجه بیشتری شود.

زمینه و هدف: کاهش تراکم استخوان از جمله عوامل خطرزای افتادن، آسیب دیدگی و یا حتی مرگ سالمندان به شمار می رود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 12 هفته تمرین مقاومتی در آب بر تراکم استخوانی زنان سالمند بود.روش کار: تعداد 24 زن سالمند، پس از غربالگری پزشکی به صورت هدفمند انتخاب شدند و بصورت تصادفی به دو گروه 12 نفره تجربی و کنترل تقسیم شدند. ابتدا تراکم استخوان (گردن ران و مهره های کمری) توسط (Dual x-ray Absorptiometry) DEXA ارزیابی شد. سپس آزمودنی های گروه تجربی تحت تاثیر برنامه تمرین مقاومتی در آب (12 هفته، 2 جلسه در هفته، هر جلسه 1 ساعت) قرار گرفتند. گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. تراکم استخوان پس از 12 هفته تمرین مقاومتی در آب مجددا اندازه گیری شد. به منظور مقایسه درون گروهی داده ها از آزمون t همبسته و برای مقایسه بین گروهی از آزمون t مستقل استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد پس از 12 هفته تمرین مقاومتی در آب، در گروه تجربی در تراکم استخوان گردن ران و مهره های کمری تغییرات معناداری مشاهده نشد (p<0.05). در گروه کنترل در تراکم استخوان نواحی مورد نظر کاهش معناداری مشاهده شد (p<0.05).نتیجه گیری: طبق نتایج حاصل از این پژوهش به نظر می رسد 12 هفته تمرین مقاومتی در آب منجر به ثابت نگه داشتن دانسیته استخوانی می شود و جهت افزایش در BMD زنان سالمند مدت دوره ی تمرینی بیشتر توصیه می شود.

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس یا ام. اس. یک بیماری مزمن و ناتوان کننده سیستم عصبی است که میلین سیستم اعصاب مرکزی (مغز و نخاع) را تخریب می کند. شایع ترین عوارض این بیماری خستگی، گرفتگی عضلات، لرزش، دوبینی، عدم تعادل و اختلال در راه رفتن است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر برنامه ورزش در آب به مدت 12 هفته بر بهبود بهزیستی روانشناختی بیماران ام. اس. می باشد.مواد و روش ها: نوع تحقیق کاربردی است، لذا از میان بیماران زن مراجعه کننده به کلینیک ام. اس. بیمارستان کاشانی اصفهان، 38 نفر به عنوان نمونه با درجه بیماری صفر تا 4.5، میانگین مدت بیماری 2 ± 8 سال و دامنه سنی 20 تا 40 سال انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین در آب و کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرینات برای گروه آزمایش، 12 هفته، هفته ای سه جلسه و جلسه ای یک ساعت بود. بهزیستی روانشناختی بیماران قبل از تمرینات و پس از تمرینات با پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS استفاده شد.نتایج: تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده از 30 نفر از افراد مورد مطالعه، با استفاده از آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس و میانگین های تعدیل شده انجام شد. یافته ها تفاوت معنی داری را در خصوص اثربخشی آب درمانی بر بهبود بهزیستی روانشناختی بیماران ام. اس. نشان داد (P=0.001).نتیجه گیری: اجرای تمرینات ورزشی در آب باعث بهبود بهزیستی روانشناختی بیماران ام. اس. می شود. لذا باتوجه به این نتایج به نظر می رسد، متخصصان مربوطه می توانند از این گونه تمرینات به عنوان نوعی درمان مکمل توام با درمان های دارویی برای کاهش عوارض بالینی بیماران ام. اس. استفاده نمایند.

هدف: مطالعه حاضر به منظور مقایسه تاثیر تمرین در آب و بیرون از آب بر کنترل تعادل مردان سالمند سالم انجام شد.روش بررسی: این مطالعه یک تحقیق نیمه تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با دو گروه مداخله تمرینی و یک گروه کنترل می باشد، که در آن 40 مرد سالمند سالم بالای 65 سال به صورت تصادفی به سه گروه تمرین در آب (13 نفر)، تمرین در بیرون از آب (12 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. دو گروه تمرین در آب و بیرون از آب هر کدام به مدت 6 هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه، در تمرینات مشابه در دو محیط آب و بیرون از آب شرکت کردند، به گروه کنترل هیچ گونه تمرین خاصی داده نشد و به آن ها توصیه شد فقط فعالیت های معمولی روزانه خود را انجام دهند. تغییرات در تعادل ایستا و پویای آزمودنی ها، قبل و بعد از دوره تمرین، به وسیله آزمون های ستاره و شارپند رومبرگ اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل آماری، با استفاده از آزمون های آماری مناسب در سطح معنی داری <p 0.05 با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 16) انجام شد.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که اعمال برنامه تمرین در محیط آب و بیرون از آب می تواند باعث بهبود تعادل ایستا (p= 0.005) و پویا (p= 0.001) در مردان سالمند شود. همچنین تفاوت معنی داری بین داده های پس آزمون آزمودنی های گروه تمرین در آب و بیرون از آب با گروه کنترل در آزمون های تعادل ایستا و پویا دیده شد (p<0.05). با این حال تفاوت معنی داری بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه کنترل مشاهده نشد (p<0.05). همچنین تفاوت معنی داری بین دو گروه تمرین در آب و بیرون از آب در آزمون های تعادل ایستا (p=0.5) و پویا (p=0.6) دیده نشد.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش، به کارگیری تمرینات در آب و بیرون از آب منجر به بهبود تعادل ایستا و پویا در سالمندان می شود؛ با این حال تفاوتی در استفاده از آن ها وجود ندارد. مطالعات بیشتری با حجم نمونه بالاتر و در گروه های مختلف سالمندان جهت تعیین تاثیر طولانی مدت این تمرینات پیشنهاد می شود.

هدف از تحقیق حاضر تاثیر سه شیوه تمرینی بر بیان ژن TGFB1 و VASH-1 در بافت بطن چپ رت های ویستار بود. مواد و روشها: 40 سر موش ویستار8 هفته ای با میانگین وزن33+237 گرم در محیطی کنترل شده نگهداری و به صورت تصادفی در5 گروه 8 تایی قرار گرفتند. برنامه های تمرینی به مدت 8 هفته و هفته ای 3 جلسه با شدت مشخص بود. تمرینات هوازی شامل 47 دقیقه دویدن با شدت متوسط VO2MAX 65 % بر روی تردمیل بود. تمرین HITشامل دویدن با سرعت 2 متر در دقیقه با شیب فزاینده بر روی نوار گردان و تمرینات HIIT شامل 4 وهله تناوبی شدید با شدت 90تا 100درصد VO2MAX و چهار وهله تناوبی کم شدت 50 تا 60 درصد VO2MAX انجام شد. گروه کنترل پایه در هفته اول و پس از استقرار تحت جراحی و بافت برداری قرار گرفت گروه های دیگر پس از آخرین جلسه تمرینی تشریح و سپس بافت قلب آن مورد بررسی قرار گرفت. تغییرات برون گروهی توسط آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری0/05 ≥ P مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 1-نتایج نشان می دهد 8 هفته تمرین MIT (001/0 ≥ P)، HIT (001/0≥ P)، HIIT(001/0≥ P) باعث افزایش معنادار بیان TGF-β1در بطن چپ موش های نرویستا ر شد 2-نتایج تحقیق حاضر کاهش معنی دار بیان ژن VASH-1 بین 5 گروه پژوهش نشان می دهد(د(0001/0 (P<. نتیجه گیری: بنظرمیرسد تمرین منظم پتانسیل اثر گذاری در افزایش هایپرتروفی قلب با افزایش TGF-β1 کاهش VASH-1 در رت های نزاد دارد

مقدمه: افسردگی یکی از شایع ترین اختلالات روانی و معضلات دوره سالمندی است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرین درمانی در آب بر میزان افسردگی مردان سالمند بود.مواد و روش ها: 30 مرد سالمند (سن 68.46±5.19 سال، وزن 64.66±4.72 کیلوگرم، قد 167.6±4.25 سانتی متر) به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. گروه مورد به مدت 6 هفته (سه جلسه در هفته) تمرین درمانی در آب را اجرا کرده و گروه شاهد فعالیت معمول روزانه خود را اجرا نمودند. میزان افسردگی آزمودنی های پژوهش در دو مرحله قبل و بعد از اجرای دوره تمرین درمانی در آب با کمک پرسش نامه افسردگی Beck تحت بررسی قرار گرفت. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های Independent t و Paired t در سطح معنی داری (P£0.050) اجرا گردید.یافته ها: بین دو گروه مورد و شاهد در پیش آزمون در میزان نمرات افسردگی تفاوت معنی داری وجود نداشت، اما در پس آزمون تفاوت معنی داری دیده شد. نتایج آزمون Paired t نیز اختلاف معنی دار نمرات افسردگی بین پیش و پس آزمون را در گروه مورد نشان داد؛ در حالی که بین پیش و پس آزمون گروه شاهد تفاوت معنی داری مشاهده نگردید.نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، چنین به نظر می رسد که تمرین درمانی در آب بر کاهش شدت افسردگی مردان سالمند موثر است و می تواند به عنوان یک روش مداخله ای تاثیرگذار مورد توجه قرار گیرد.

سابقه و هدف: خستگی یکی از رایج ترین شکایات ناتوان کننده در بیماران مبتلا به (MS) است. طبق مطالعات اخیر 60 تا 90 درصد بیماران مبتلا به (MS) از خستگی بیش از اندازه رنج می برند. ماهیت خستگی مرتبط با (MS) کاملا از خستگی طبیعی مجزا می باشد. درمان های تکمیلی از جمله فیزیوتراپی، یوگا و تمرین درمانی احتمالا تاثیرات مثبتی بر کاهش خستگی دارند. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تاثیر برنامه تمرین در آب بر شدت خستگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود.مواد و روش ها: تحقیق حاضر شامل 26 زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزس 45 - 25 سال با درجه EDSS بین 4 - 1 بودند که به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (12 نفر) و تجربی (14 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین در آب شامل 8 هفته (3 جلسه در هفته) بود. از پرسشنامه سنجش شدت خستگی (FSS) جهت اندازه گیری خستگی در بیماران  MSاستفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS16 و روش آزمون های t وابسته و t مستقل استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که بین نمرات شدت خستگی قبل و بعد از مداخله در گروه تجربی تفاوت معنی داری وجود داشت (p<0.05). همچنین میانگین نمرات پس آزمون شدت خستگی دو گروه کنترل و تجربی تفاوت معنی داری نشان داد (p<0.05) به طوری که میزان خستگی در گروه تجربی پس از دوره تمرینی به طور بارزی نسبت به گروه کنترل کاهش یافت.استنتاج: تمرین در آب، می تواند باعث کاهش شدت خستگی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شود.